با هرکه سخن گفتم در خود گرهی گم بود

چون کرم شبان تابان میتابی و میتابم

برهرکه نظر کردم گریان و پریشان بود

چون ابر سبکباران می باری و می بارم

من درد محـبـت را هــرگز به تو نسپردم

این عقدۀ دیرین را میدانی و می دانم

بر مــرثیه ام بنگر نقـش رخ خـــود بینی

این قـــصۀ غمگــین را میخوانی و می خوانم